10 Απριλίου 2011

Horror and Gore Films

Για τους περισσότερους οι ταινίες τρόμου θεωρούνται ταγμένες στην εμπορική εκμετάλλευση. Μια γενιά από νέους που βρίσκονται σε μια μόνιμη αναζήτηση εύκολων εντυπώσεων. Ταινίες με φθηνό αίμα και βία.
Έτσι και αλλιώς ο κινηματογράφος είναι μια βιομηχανία του θεάματος, η οποία αλλάζει ανάλογα με τη ζήτηση και την προσφορά της αγοράς.
Οι άνθρωποι ,λοιπόν, από πολύ παλιά μαζεύονταν στον κινηματογράφο για να γελάσουν, να κλάψουν αλλά και να τρομάξουν.

Στα τέλη του 50', το Χόλιγουντ δεν διανοούνταν να δείξει ούτε καν μια σφαίρα να περνάει από το σώμα του ηθοποιού. Μονάχα τους χαρακτήρες να κρατούν το χτυπημένο μέρος του σώματός τους ,γεμάτοι αίματα. Εμφανίζεται ,λοιπόν, ξαφνικά  ο Herschell Gordon Lewis, στις αρχές του 60' με την πρώτη ταινία τρόμου, το Blood Feast.Σε αυτήν την ταινία  βλέπουμε όχι μόνο ανθρώπους να σκοτώνονται εν ψυχρό αλλά φόνους τόσο βάρβαρους και εξεζητημένους σε σημείο που η ταινία μοιάζει με παρωδία.
Ο Herschell Gordon Lewis,γνωστός ως δημιουργός των ταινιών σπλάτερ, συχνά αποκαλείται the "Godfather of Gore". Σύμφωνα με πολλούς κριτικούς η ταινία  Blood Feast είναι η πρώτη ταινία gore.Η συντηρητική πλευρά του κοινού γύρισε την πλάτη στις αιματοχυσίες και στις βαρβαρότητες.Έγιναν ακόμα και απαγορεύσεις και περικοπές των video nusties στην βιντεοαγορά της Βρετανίας το 80'.


Στις ταινίες horror βλέπουμε να επικρατεί μια σωματική βία.

Ταινία τρόμου και φόβου, αφορούν έργα που κυριεύονται κυρίως από φόβο και όχι αναγούλα.

Ταινία gore, φτάνει μέχρι τα άκρα του ανυπόφορου.Έχει σκοπό να φέρει τον θεατή σε κατάσταση αποστροφής δείχνοντας του ομοιώματα ανθρώπινων σωμάτων ή ζώων ξεσκισμένων. Παχιά στρώματα μακιγιάζ , εντόσθια, και δέρματα ζώων και ένα παχύρρευστο υγρό που μοιάζει με αίμα.
Η λέξη gore μπορεί να χαρακτηρίζει μια σκηνή της ταινίας ή ακόμα και ολόκληρη την ταινία.
Gore, χυμένο , πηχτό, αηδιαστικό αίμα
Blood, το ευγενές αίμα της ζωής που κυλά μες τις φλέβες.

Ως υπόειδος το gore καλλιεργεί το σεξ , τη βία και τη φρίκη για να τροφοδοτήσει τις αίθουσες  3 κατηγορίας και το κατώτερο σκαλοπάτι της αγοράς βίντεοταινιών.

Έπειτα έχουμε και την παραγωγή των b-movies με τον μίνι προϋπολογισμό, τους άσημους ηθοποιούς και αυτοσχέδια εφέ, τα οποία ήταν αποφασισμένα να κρατήσουν το διψασμένο για φαντασία και ανατριχίλα κοινό. Οι ταινίες πολλαπλασιάζονταν , προορισμένες για μια σταθερή ζήτηση. ( Με ελάχιστες εξαιρέσεις).

Tέλος διακρίνονται και τα snuff movies , που είναι απαγορευμένα αλλά κυκλοφορούν κρυφά από χέρι σε χέρι, όπου οι ηθοποιοί βασανίζονται πραγματικά και εκτελούνται μπροστά στην κινηματογραφική μηχανή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου