«Η πρώτη μνήμη που έχω από τη μητέρα μου: είμαι τεσσάρων με πέντε ετών.
Η μαμά καλεί τους αδελφούς μου και μένα να φάμε φωνάζοντας: “Αγόρια και Γκιγιόμ! Τρώμε!”… Η τελευταία φορά που μίλησα στη μητέρα μου ήταν προχτές. Κλείνοντας το τηλέφωνο μου είπε : “Φιλάκια γλυκιά μου!”. Ας πούμε λοιπόν ότι ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο φράσεις, υπήρξε κάποια παρεξήγηση…»
Μια διαφορετική σχέση μητέρας-γιου.
Βλέπουμε τον βιογραφικό μονόλογο του Guillaume Gallienne,ο οποίος παρουσιάζει με
ειλικρίνεια και αυτοσαρκαστικό χιούμορ την πορεία που διαγράφει κανείς προσπαθώντας να αναζητήσει και να ορίσει την σεξουαλικότητά του.
Η μητέρα του Γκιγιόμ, την οποία ενσαρκώνει ο ίδιος (απίστευτος),αποφάσισε να τον μεγαλώσει σαν κορίτσι.Έτσι και ο ίδιος ο Γκιγιόμ βλέπει τον εαυτό του σαν αγόρι και σαν ομοφυλόφιλο.
Προκειμένου ,λοιπόν,να ανταποκριθεί σε αυτό που περιμένει η οικογένειά του ότι είναι, ο ίδιος μπλέκεται σε πολλές διασκεδαστικές καταστάσεις.
Ο πατέρας του δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι ο γιος του είναι ομοφιλόφιλος.
Ο Γκιγιόμ από την άλλη προσπαθεί συνεχώς να ζητά την προσοχή και την επιβεβαίωση της μητέρας του.Την λατρεύει και θέλει να της μοιάσει.
Μιμείται τον τρόπο που μιλάει, που γελάει, τον τρόπο που στέκεται , τον τρόπο που κρατάει το τσιγάρο της.
Με το άψογο χιούμορ του ,υποδύεται τον εαυτό του σε όλα τα στάδια της ζωής του και μας δείχνει όλες τις περιπέτειες που τον σημάδεψαν.
Θα έρθει,λοιπόν, η στιγμή που θα πει στην μητέρα του, αυτό που ανακάλυψε ότι είναι.
Μια ιδιαίτερη και έξυπνη ταινία, με εξαιρετικά πρωτότυπο σενάριο,και μια σκηνοθεσία που δίνει ρέστα.
Την προτείνω ανεπιφύλακτα..!
Θριάμβευσε ο Γκιγιόμ Γκαλιέν στην 39η τελετή απονομής των βραβείων César, και εγώ είχα την τύχη να το δω σε θεατρική παράσταση ανεβασμένη από μια ταλαντούχα ομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου