Ο Oskar είναι ένα πανέξυπνο εννιάχρονο αγόρι, το οποίο πάσχει από κάποιο είδος αυτισμού.Ο πατέρας του,γνωρίζοντας την αγάπη του για τους γρίφους, επινοεί παιχνίδια αναζήτησης,για να βοηθήσουν τον Oskar να ξεπεράσει τις φοβίες του.
Ο πατέρας του όμως,(Tom Hanks) πεθαίνει την τραγική ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου στο World Trade Center.Ο μικρός προκειμένου να τον νιώσει πάλι κοντά του και με αφορμή ένα κλειδί που βρίσκει τυχαία σε ένα βάζο, ξεκινάει μια περιπέτεια αναζήτησης.Ψάχνει στη Νέα Υόρκη για την κλειδαριά που ταιριάζει σε αυτό το μυστηριώδες κλειδί.
Η έναρξη της ταινίας, και το πλάνο που δείχνει τον πατέρα να πέφτει από το κτίριο ,είναι μοναδική και συγχρόνως ανατριχιαστική.Είναι αόριστη, και κάπως θολή.Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε και όχι απαραίτητα ο πατέρας.
Γενικότερα, δεν γίνεται να μην συγκινηθείς με ταινία που έχει αναφορές στον χαμό ανθρώπων της 11ης Σεπτεμβρίου.
ΩΣΤΟΣΟ! Η ταινία δεν αναφέρει πως έπεσαν τα κτίρια,ποια κατάσταση επικρατούσε,τι έγινε,πως γιατί.
Όλοι ξέρουμε τι έγινε τότε,όλοι έχουμε δει πλάνα,ντοκιμαντέρ και πάει λέγοντας.Οπότε ο σκηνοθέτης δεν μπήκε στη διαδικασία να δείξει κάποια συγκεκριμένη σκηνή ή έστω να δώσει έμφαση στα ανατριχιαστικά πλάνα εκείνης της ημέρας.Αυτό είναι καλό, γιατί έχοντας υπόψιν όλα αυτά που έχεις δει (προφανώς από αλλού) γι αυτήν την ημέρα, ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα που βρισκόταν στο κτίριο ,με φωνές και ουρλιαχτά να ακούγονται από πίσω, αμέσως σου μεταδίδει τη σοβαρότητα της κατάστασης και τη θλίψη.
Τέλος.Ούτε σοκαριστικές χιλιοπαιγμένες σκηνές, ούτε τίποτα.
(έχουμε ελάχιστα πλάνα από τηλεόραση)
Πέρα από αυτό,έχουμε και τον εννιάχρονο Oskar , ο οποίος έβλεπε τον πατέρα του σα θεό.Η μητέρα του προσπαθεί να τον παρηγορήσει λέγοντάς του πως ο πατέρας του πέθανε γιατί shit happens και πρέπει να το δεχτεί.Ο μικρός όμως δεν λέει να το καταλάβει.Του είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί τον θάνατο του πατέρα του.Ήταν τα πάντα γι' αυτόν.Είναι λογικό.Από τη μια μέρα στην άλλη τον έχασε, και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιαυτό.Έχει μίσος, γιατί δεν μπορεί να διανοηθεί πως κάποιοι πιστεύουν σε θεούς και ιστορίες όταν αυτός δεν μπορεί να σώσει αθώους ανθρώπους.Δεν πιστεύει σε θαύματα, και όμως,μια γυναίκα που συνάντησε του είπε, <<Το να βρεις που ταιριάζει αυτό το κλειδί θα ήταν ένα θαύμα.>>
Ο Oskar έχει κάποιο είδος αυτισμού το Asperger.Χαρακτηριστικά αυτής της μορφής είναι κυρίως η αντικοινωνικότητα,κυνική λεκτική επικοινωνία,τάσεις αυτοτραυματισμού.
Η περιπέτεια αυτή,λοιπόν,θα τον βοηθήσει πολύ,θα αναγκαστεί να κάνει όλα αυτά τα πράγματα που φοβόταν.Θα μιλήσει σε κόσμο, πράγμα που δεν ήθελε,θα χρησιμοποιήσει μέσα μεταφοράς και πάει λέγοντας.Ο μικρός αντιμετωπίζει τις φοβίες του και προσπαθεί να καταλάβει καλύτερα τον κόσμο γύρω του.
Πάντα θεωρούσα την Sandra Bullock αδιάφορη.Εδώ,όμως,χωρίς υπερβολές και χωρίς μελοδράματα, καταφέρνει να σου μεταδώσει αυτό το συναίσθημα της θλίψης.Η τραγικότητα της είναι αισθητή και η συμπάθειά σου γι' αυτήν είναι μεγάλη.
Ρε WTF, έπαιζε πολύ καλά! Και είπαμε,χωρίς υπερβολές χωρίς τίποτα.
Σαν γυναίκα είχε να αντιμετωπίσει τον χαμό του άντρα της,και σαν μητέρα έπρεπε να βοηθήσει το γιο της να ξεπεράσει το χαμό του πατέρα του.Η κατάθλιψή της είναι φανερή και δεν θα το κρύψω πως βούρκωσα όταν ο μικρός της είπε, <<Μακάρι να ήσουν εσύ εκείνη την ημέρα στη θέση του>>. Η έκφρασή της ήταν μελαγχολική, αλλά δεν αντέδρασε,ούτε θύμωσε στο μικρό.Και αυτό είναι ένα στάδιο της κατάθλιψης.
Ο Max von Sydow ,που ενσαρκώνει τον περίεργο ενοικιαστή,είναι φυσικά μοναδικός.Το να μην μιλάει,είναι επιλογή του εδώ και χρόνια,ωστόσο αυτό δεν τον εμποδίζει στο να βοηθήσει το μικρό στην περιπέτειά του και στην αντιμετώπισή των φόβων του.(Δίκαιη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου)
Η ταινία είναι μεγάλη,και λίγο κουραστική.Επαναλαμβάνονται πολλές φορές κάποια πράγματα.Ενδέχεται να ενοχληθείς λίγο που όλα κυλούν με το μέρος του μικρού και βρίσκει την άκρη τόσο εύκολα ,αλλά ας μην σταθούμε εκεί.Καλύτερα ας σταθούμε στα μηνύματα που περνάει η ταινία.Που σαφώς όλα τους έχουν αγαθές προθέσεις.
Ο πιτσιρικάς παίρνει όλο το έργο πάνω του,και μπράβο του γιατί παίζει πολύ καλά,ωστόσο από την μία τον καταλαβαίνεις και τον συμπονάς και από την άλλη σε εκνευρίζει απίστευτα με τις υπερβολές και τις υστερίες του.
Δεν θα έβλεπα με τίποτα την ταινία ξανά,γιατί με κούρασε.
Πιστεύω πως ο σκοπός του σκηνοθέτη ήταν ένα μάθημα ψυχολογίας για το στάδιο της οδύνης, της συνειδητοποίησης και της ανακούφισης.Ωστόσο νομίζω πως δεν το κατάφερε,τουλάχιστον στο βαθμό που περίμενα, (καθαρά προσωπική άποψη).
Δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό, αλλά μόνο η Sandra Bullock θα μου μείνει από αυτήν την ταινία! Μπράβο της! Όχι μπράβο!!!!
O μικρός όταν μεγαλώσει θα γίνει ΓΚΟΜΕΝΟΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου